Allah'a ve mucizelere inanın...

Sabaha karşı biraz kendimle konuştum. Uzun uzun anlattım ve uzun uzun dinledim kendimi ve bir yere vardım; Farketmeden çok yormuşum kalbimi...
...ve kendi içimde çıktığım bu yolda bir yere varmalıydım. Önce kendime, sonra size vardığım yerden bahsetmek istiyorum.
Annemin küçükken bana öğrettiği onca şeyden biri geldi aklıma;
"Kalbinde hardal tanesi kadar kibir olan, cennetin kokusunu alamayacak!" Kibri öldürmenin en kolay yolunun da kendisinin de hata yapabileceğini kabullenmek olduğunu söylerdi. Bunun için 'özür dilemeyi', 'Aferdersin' demeyi, 'Affet' demeyi öğretti.
Sonra büyüdüm, "Oyunu kuralına göre oynamak" diye bir şey öğrendim. Bu kez annem öğretmemişti. Ona bahsetsem belki bunun zararlı bir oyun olduğunu söylerdi.
Yorucu bir oyunmuş. "Kalbimi temiz tutayım" diyenlere göre değilmiş. Kötü kalplerle savaşırken "Kalbimi kirletmeyeyim" diyenlerin yorgunluğuymuş meğer oyunun en zor leveli.
...ve ben burayı geçmek istemedim. Yorgun ama temiz kalmak istedim.
Sonra aklıma Hz. Meryem'in teslimiyeti geldi. Bunu daha erken hatırlasaydım, kalbim yorulmazdı belki...
Bir çocuk dünyaya geliyor. Annesi Meryem, babası yok. Kötü niyetli insanların kolayca dedikodu ve iftira edebilecekleri bir hadise... Ama Meryem suçsuz ve öyle emin ki suçsuzluğundan; hiçbir haklının susamayacağı kadar susuyor. Kendine ve Allah'a öyle güveniyor, öyle teslim ki! Sonra ne oluyor biliyor musunuz?
Bebek dile geliyor ve bir ayet iniyor;
"Meryem Masum"
Yani haklı olunca da susmalıymış insan. Hem haklı susunca Allah alırmış hakkını. O gün ayet indi, bugün başka bir şey...
Hem boynuzsuz hayvanın hakkını, boynuzlu hayvandan alacak olan Allah, insanın hakkını insana bırakır mı?
Sonra bir cümle yankılandı beynimde;
"Bu iş büyüklere gider!"
Benim bildiğim tek bir büyük var!..
Ne demiştik? Af dilemek...
Ben özür dilerim hepinizden. Tanıyamadıklarımı size tanıttığım için...
Son sözüm ise, dualara, Allah'a ve mucizelere inanın...